Bilet do kina: „Snowpiercer: Arka przyszłości”, czyli świat w pociągu

Jest rok 2031, ludzkość została pokonana przez efekt cieplarniany. Środek CW7 doprowadził do zlodowacenia Ziemi. Niedobitki człowieczego gatunku, którym udało się uratować przed apokalipsą, od siedemnastu lat krążą w zamkniętym pociągu.

Snowpiercer jest jak biblijna arka mająca przynieść ratunek. Ale szansy jakoś nie widać. Każdy wagon to odrębny świat. Na końcu mieszkają najbiedniejsi, panuje brud i przemoc. Kasty najbardziej uprzywilejowane trzymają się blisko lokomotywy.

Społeczna struktura rysuje się jasno. Przejście z wagonu do wagonu to zderzenie ludzi o odmiennych pozycjach i wielkie zagrożenie. Awantury, bijatyki nie ustają. Totalny zamęt wisi w powietrzu, gdy swój status spróbują poprawić ci z końca pociągu. Na czele ucieśnionego ludu staje Courtis (Chris Evans, ten, który gra również komiksowego Kapitana Amerykę).

Krucjata w stronę lokomotywy wiąże się z obecnością technologicznego geniusza uzależnionego od dragów (Kang-ho Song), dziewczyny jasnowidzącej. W zaskakującym wcieleniu do akcji wkracza niesamowicie ucharakteryzowana Tilda Swinton (niezwykle odmienioną oglądamy ją też obecnie w „Grand Budapest Hotel”).

Kto chciałby się przywiązywać do logiki zdarzeń i analizować sposób życia przymusowych podróżników albo szanse na wieczne trwanie samonapędzającego się silnika, nie napracuje się nad ustaleniem listy nielogiczności.

Realizatorzy nie bardzo dbali o tempo akcji, postawili na efektowne obrazki i mocno zarysowaną konkluzję: niesprawiedliwość społeczna jest wieczna.

Propozycja dla wielbicieli komiksów i opowieści science fiction, choć gwarancji, że nie będą się nudzili, nie ma. (126 min)