Jeziorak - recenzja filmu

Na festiwalu Młodzi i Film w Koszalinie, a potem w Gdyni o „Jezioraku” było dużo i dobrze. Co prawda reżyser odcina się od porównań do sfilmowanych wersji skandynawskiej literatury – powieści Mankella czy Larssona – ale klimat tych obrazów jest. I to nie zarzut.

Szaroniebieskie, melancholijne przestrzenie, smutek wpisany w pejzaż, ludzie skrywający swój świat, mroczne tajemnice z dna pamięci. Zdjęcia Łukasza Gutta skutecznie pomagają je wydobywać.

Podkomisarz Iza Dereń (robiąca wrażenie rola Jowity Budnik) jest w zaawansowanej ciąży. O wygląd nie dba, o relacje z kolegami także. Zaginęło dwóch policjantów. Jeden z nich to jej partner. W łódce na jeziorze znaleziono zwłoki dziewczyny. Te sprawy oczywiście się splotą. Do pomocy w śledztwie policjantka dostaje młodego, bystrego, pewnego siebie aspiranta (Sebastian Fabijański – nagroda za debiut na festiwalu w Gdyni). Będą partnerami, których wzajemne zaufanie buduje się jakby od niechcenia.

W nieśpieszny przebieg zdarzeń wpiszą się ciemne interesy i paskudna przeszłość miejscowych biznesmenów, wyjdą na jaw układy w policji, będą prostytutki, ksiądz, zakonnice i jeszcze bimbrownik. Jest niepokojący klimat – warmińskie pustkowie, lasy i jezioro po sezonie.

Otłowski myli tropy, wprowadza wciąż nowe ślady. Zręcznie wykorzystuje schematy budujące dramaturgię filmów kryminalnych (przesadnie wypominają mu echa „Fargo” braci Coenów).

W „Jezioraku” mocno zaznaczona została przeszłość i tajemnice, jakie kryje. To one zdecydują o przebiegu zdarzeń. Mniej wagi reżyser przykłada do psychologicznego wizerunku postaci, a koronkowa robota, jaką było tworzenie obrazu zbrodni, ma nazbyt łopatologiczny finał. Mimo to warto ten film zobaczyć. (94 min)