Łódzkie historie. Życie w biedzie. Ten dworzec był dla wielu sypialnią, stołówką i szansą wyżebrania paru groszy

Wczesnym rankiem pani Ela gotowała w domu zalewajkę z kiełbasą lub pomidorową, którą przelewała w 20-litrowe termosy i tramwajem zawoziła ciepłą strawę potrzebującym. Na dworcu wszyscy cierpliwie czekali w długiej kolejce, ustawiając się wzdłuż murku na skwerze obok przystanków autobusowych. Jedni siedzieli na ziemi, inni na betonie i zajadali zupę, zagryzając pajdą świeżego chleba. Mogli liczyć tylko na Elunię, jak nazywali mieszkankę Teoflilowa, która z własnej, niewielkiej emerytury postanowiła wykarmić około 150 osób.

- Nie łatwo jest odmienić swoje życie - mówiła tym, którzy przeganiali z dworca żebrzących, zaniedbanych ludzi bez dachu nad głową. Nie chcieli żebrać u urzędników o pomoc, więc każdego ranka zbierali makulaturę, puszki po piwie i złom. Byli też i tacy, co rezygnowali z życia, nie szukając pomocy i upijali się do nieprzytomności denaturatem, winem lub wódką. Zimą korzystali też z posiłków rozwożonych autobusem, otrzymując gorącą zupę, chleb i bułki. Później przez krótki czas posiłki były rozdawane pod Urzędem Miasta Łodzi na ul. Piotrkowskiej i w pasażu L. Schillera. Były to akcje bardziej na pokaz ze strony władz miasta, bo szybko przestawano wydawać jedzenie dla bezdomnych łodzian. Nie pasowali oni do wizerunku miasta targów, przeglądów sztuki filmowej, które na mapie europejskich miast miało błyszczeć i przyciągać turystów z całej Europy.

Kiedy zburzono dworzec Łódź Fabryczna, przestał istnieć problem bezdomnych. Ale tych, których dopadła bieda, stracili dom i szansę na nowe życie wciąż jest wielu. Tylko dziś spotkamy ich na ulicy Piotrkowskiej i przyległych.

🔔🔔🔔
Pobierz bezpłatną aplikację Expressu Ilustrowanego i bądź na bieżąco!
Oprócz standardowych kategorii, z powodu panującej epidemii, wprowadziliśmy do niej zakładkę, w której znajdziesz wszystkie aktualne informacje związane z epidemią koronawirusa.

Aplikacja jest bezpłatna i nie wymaga logowania.