Na co liczyć po 50. Raport Uniwersytetu Łódzkiego

Oto niektóre wnioski z tego dokumentu.

• Dla generacji 45 lat – 55 lat i więcej wspólna jest sytuacja bezrobocia, często długotrwałego, trwającego nawet ponad 3 lata.
• Tych, którzy jeszcze pracują, łączy strach przed utratą pracy i pesymistyczne oceny własnych szans na zmianę sytuacji..
• Pracodawcy dostrzegają wartość pracowników w wieku 45 i więcej lat i w zasadzie mają pozytywne doświadczenia, jeśli chodzi o stosunek starszych pracowników do udziału w szkoleniach czy nienadużywania zwolnień lekarskich. Tym niemniej w wielu przypadkach manifestują postawy dyskryminacyjne, jeśli chodzi o przyjęcia nowych pracowników w wieku 45 i więcej lat. Utrzymują w zatrudnieniu swoich długoletnich pracowników, a nawet są skłonni nadal ich zatrudniać po nabyciu uprawnień emerytalnych, głównie ze względów lojalnościowych bądź z uwagi na ich unikatowe kompetencje zawodowe.
• Ponad połowa kobiet i mężczyzn w wieku 45 i więcej lat najchętniej odeszłaby na emeryturę tak szybko, jak to możliwe.
• Pracodawcy zdecydowanie częściej wymieniają słabe strony pracowników w wieku 45/50+ niż ich atuty. Zarzucają im małą kreatywność, wypalenie zawodowe i emocjonalne i zły stan zdrowia oraz luki w wiedzy i umiejętnościach. Do ich atutów zaliczają m.in. dojrzałość psychiczną i życiową oraz doświadczenie zawodowe, ale także lojalność wobec pracodawcy i poszanowanie pracy.
• Dotychczasowy zakres wsparcia aktywności zawodowej osób w wieku 45/50+ w Polsce ocenić można jako słabo rozbudowany. Niewiele on daje korzyści osobom w starszym wieku, które nawet nie znają wspierających ich programów rządowych. Ale ci, co je znają, nisko je oceniają.
• Co zatem byłoby najlepszym wsparciem dla osób w tym wieku? Wcześniejsze emerytury i inne stałe świadczenia zabezpieczające byt, ale też skłaniające starsze osoby do szukania dodatkowych dochodów w różnych formach zatrudnienia.